ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

"τίτλοι τέλους"

  Ήρθε η ώρα να ολοκληρώσουμε και τυπικά το πρόγραμμά μας με μια λακωνική επισήμανση και μια ολόθερμη ευχή. Για την επιτυχία του προγράμματος καίρια θεωρούμε τη φιλαλήθεια και τη συνέπεια, και αυτά τα στοιχεία ευχόμαστε να χαρακτηρίζουν τις μελλοντικές σας πράξεις. Μπορεί  διάφορα προσκόμματα να μάς αποθάρρυναν, για λίγο, όμως, δε στάθηκαν ικανά να αναστείλουν την έμπνευσή μας. Εξάλλου, είναι γνωστός ο αφορισμός του Γάλλου συγγραφέα Jean Anouilh ότι «έμπνευση είναι μια φάρσα που την έχουν επινοήσει οι ποιητές για να φαντάζουν σπουδαίοι». Και μην ξεχνάτε τη ρήση του αείμνηστου Μίμη Σουλιώτη: «Δημιουργική γραφή» σημαίνει πάνω απ’ όλα δημιουργικό σβήσιμο».

Να περάσετε ένα αξέχαστο καλοκαίρι, χωρίς να σταματήσετε να διαβάζετε και να γράφετε!  


Η υπεύθυνη του προγράμματος 


Ελένη Παπαδοπούλου, φιλόλογος


Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Τα αντικείμενα μιλούν και εμπνέουν...

Η κ. Αλεξάνδρα Μυλωνά με ένα μοναδικό τρόπο μάς έδειξε πως τα απλά καθημερινά αντικείμενα μπορούν να ζωντανέψουν, να μάς μιλήσουν, να μάς ακούσουν αλλά και να μάς δώσουν ιδέες και να εμπνεύσουν συναισθήματα που θα γίνουν η "μαγιά" για τη Δημιουργική Γραφή.



Ερωτικά σκιρτήματα

Ήταν η μέρα σκοτεινή, θαρρείς και ήταν βράδυ.
Στην τάξη μέσα κάθομαι κλειστή
Το βλέμμα σου από μακριά με ζεσταίνει σαν τον ήλιο
Θέλω να φύγω, Θέλω να βγω,
Θέλω απ’έξω να σε δω.
Το βλέμμα μόνο δε μας φτάνει,
Γιατί το βλέμμα στον έρωτα σχεδόν δεν μετράει.

Μαρία Πατασούρι

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

“Ο χειρότερός μου εφιάλτης”



   Τα πόδια μου έχουν μουδιάσει, το μυαλό μου νομίζω έχει παγώσει. “όχι, όχι δεν...δεν μπορεί”.  Τρέχω και αγκαλιάζω το πεσμένο του  σώμα. Το πρόσωπό του ήταν πλέον ανέκφραστο, κάθε ίχνος ζωντάνιας είχε χαθεί . Τα μάτια του ήταν τρομαχτικά ήρεμα, ενώ τα τόσα γλυκά λακκάκια του δε φώτιζαν το λευκό του πρόσωπο. “Θεέ μου! Άρη, σε παρακαλώ..μη με αφήνεις τώρα! Σε παρακαλώ, μη μου το κάνεις αυτό” έλεγα μέσα από τα αναφιλητά μου. Τα δάκρυά μου έτρεχαν πλέον ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου, τα ένιωθα να τσούζουν και τα φώτα του σταματημένου αμαξιού τα έκαναν χειρότερα. Τα χέρια μου είχαν γεμίσει αίματα και τα ρούχα μου είχαν βαφτεί κόκκινα. Κοίταξα με δυσκολία τον οδηγό μέσα στο αμάξι έχοντας ακόμη σφιχτά στην αγκαλιά μου το αναίσθητο σώμα του Άρη. Ήταν σοκαρισμένος, το σώμα του είχε κολλήσει στην θέση ενώ μπορούσε με ευκολία να διακρίνει κανείς το φοβισμένο και τρομαγμένο του βλέμμα. Το ένα του χέρι ήταν ακόμα κολλημένο στο τιμόνι ενώ το άλλο του χέρι κάλυπτε το ανοιχτό του στόμα. Αυτός ο άνθρωπος μόλις είχε  σκοτώσει το αγόρι μου, τον καλύτερό μου φίλο. Ήθελα να σηκωθώ και να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια, να του πάρω την ζωή όπως και αυτός την πήρε από τον Άρη. Όμως τίποτα δε θα έφερνε το δεκαοχτάχρονο αγόρι πίσω, για αυτό έκατσα εκεί αγκαλιάζοντας σφιχτά το άψυχο σώμα του. Ίσως αν δεν είχε εκλεχτεί πρόεδρος του δεκαπενταμελούς να μην χρειαζόταν να έρθει σήμερα εδώ, και να υπήρχε ακόμα το λαμπερό του χαμόγελο.

   Όλες οι σκηνές που ζήσαμε μαζί, από την πρώτη στιγμή που τον είδα να περπατάει στους διαδρόμους του σχολείου, χαμένος στις σκέψεις του και είχε πέσει κατά λάθος επάνω μου , μου είχε χαρίσει ένα από τα πιο γλυκά του χαμόγελα. Τα μάτια του έλαμπαν, ήταν τόσο ωραίος εκείνη την μέρα. Ξανακοιτάω το πρόσωπό του και το χαϊδεύω κατά μήκος με τα ακροδάχτυλά μου καθώς το βλέμμα μου καρφώνεται στα χείλια του. Στο μυαλό μου έρχεται το πρώτο μας φιλί, το πρώτο μας ραντεβού. Ήταν τόσο ρομαντικός, τόσο ευγενικός, είχε τον τρόπο να γοητεύει κάθε θηλυκό που γνώριζε. Έπειτα σκέφτηκα το πόσο εύκολα είχε κερδίσει την συμπάθεια και την εμπιστοσύνη των γονιών μου (κυρίως της μητέρας μου) και ένα αχνό γελάκι ξέφυγε από το στόμα μου, το οποίο όμως έσβησε μόλις αντίκρισα την λίμνη από αίμα που είχε δημιουργηθεί γύρω του.

   Ξαφνικά ένα δυνατό φως με χτυπάει στα μάτια, ο Άρης εξαφανίζεται από την αγκαλιά μου και ένας δυνατός ήχος με φέρνει στην πραγματικότητα. Ανοίγω απότομα τα μάτια μου, βγάζοντας μία σύντομη αλλά αρκετά δυνατή κραυγή από το στόμα μου. Μέχρι να αντιληφθώ τι μου συμβαίνει και ότι όλα αυτά ήταν ένας μόνο εφιάλτης, ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο του κινητού μου. Το σηκώνω και ακούω την μελωδική φωνή του Άρη να με καλημερίζει από την άλλη μεριά του ακουστικού. Ουφ... “πάλι καλά ήταν μόνο ένας εφιάλτης” σκέφτηκα και συνέχισα την συζήτηση με το αγόρι μου καθώς σηκώθηκα να ετοιμαστώ για το σχολείο.

Έλλη Παπά

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Κολλητή...ξεκολλητή



   Έχεις νιώσει ποτέ πως η κολλητή σου σε σνομπάρει; Πως σ ειρωνεύεται με κάθε ευκαιρία και την πέφτει στο αγόρι από το μπαρ που κάθεται στο απέναντι τραπέζι ενώ ξέρει πως σου αρέσει; Ε τότε όπως έχεις καταλάβει το κορίτσι που τόσο καιρό ονόμαζες κολλητή σου οδεύει να γίνει...ξεκολλητή σου.
   Σίγουρα ποτέ δεν θα είχες σκεφτεί το ενδεχόμενο να σε κάνει να νιώσεις ούτε να σε συμπεριφερθεί έτσι, όμως μην θυμώνεις αμέσως μαζί της. Αρχικά καλό θα ήταν να κάνεις μικρή αναδρομή όλον αυτόν τον καιρό που είστε φίλες και να σκεφτείς πότε άρχισε να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Μήπως έχεις κάνει και εσύ κάτι από την πλευρά σου που την ενόχλησε πολύ αλλά δεν το έδειξε;  Όλες νευριάζουμε κατά καιρούς με τις φίλες μας. Είτε λόγω του κύκλου μας, είτε λόγου της εφηβικής μας ηλικίας, τα νεύρα μας και η διάθεσή μας αλλάζουν σε χρόνο dt. Οπότε καλό θα ήταν να συζητήσεις μαζί της το πρόβλημά σου και να της εξηγήσεις πώς νιώθεις με αυτήν της την συμπεριφορά. Τότε μόνο θα καταλάβεις αν θέλει να μείνετε κολλητές ή αν πρέπει πλέον να την ονομάσεις “ξεκολλητή” σου.
   Τέλος όταν αποφασίσεις να της μιλήσεις να πας ήρεμη και όχι με νεύρα και θυμό που θες να ξεσπάσεις πάνω της-όσο και αν έχεις νευριάσει μαζί της τις τελευταίες μέρες. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την νευριάσεις και εκείνη και να μαλώσετε χωρίς να βγάλετε κανένα συμπέρασμα.
   Θυμήσου “Have courage and be kind” όπως συμβούλεψε και η μαμά της Σταχτοπούτας την Έλλα στην ομώνυμη ταινία (Cinderella. 2015)


Ελευθερία Παπαδοπούλου

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Σχολικές και εφηβικές αναμνήσεις

 Ο Γιώργος Μουμουζιάς επισκέφτηκε το σχολείο μας και άνοιξε για χάρη μας το κουτάκι των σχολικών αναμνήσεων των δικών του αλλά και κάποιων άλλων γνωστών μας προσώπων που σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία μας, όπως είναι ο Γεώργιος Βαφόπουλος, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, ο Κώστας Βουτσάς ... Οι αναμνήσεις μάς συνεπήραν και μάς έδωσαν την αφορμή για γράψιμο, οπότε περιμένετε τις  νέες δημιουργίες μας!



Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

«Ο εκφοβισμός»

Η μέρα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, είναι εκείνη η συνηθισμένη κατά τ’ άλλα  σχολική μέρα ενός κρύου Νοεμβρίου.

     Το κουδούνι χτύπησε για έξω, διαλύοντας τις σκέψεις μου και δίνοντας μου επιτέλους λίγη ζωντάνια. Εγώ και η Ολυμπία κατευθυνθήκαμε προς την αυλή, όπως πάντα με μελαγχολικό ύφος. Αφού συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων η άκρη του ματιού μου έπιασε μια πολύ ύποπτη κίνηση στην οροφή του σχολείου μας. Αφού εστίασα για λίγη ώρα στο συγκεκριμένο σημείο, έντρομη διαπίστωσα πως ένα κορίτσι  στεκόταν  στην άκρη, με μεγάλο κίνδυνο να πέσει. Τρέχοντας, μπήκα μέσα στο σχολείο και φώναξαν τον πρώτο καθηγητή που είδα μπροστά μου. Με συντομία του εξήγησα τι συμβαίνει και εκείνος ανέβηκε τρέχοντας στις σκάλες που οδηγούσαν στην οροφή. Κατευθύνθηκα ξανά προς την αυλή, κοντά σε ένα πλήθος παιδιών που μαζεύτηκαν κάτω απ’ την κοπέλα που σκόπευε να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Ενοχές με κατέκλυσαν όταν παρατήρησα (όσο βέβαια μπορούσα) το κορίτσι. Κατσαρά, κόκκινα μαλλιά και φαρδιά, μαύρα ρούχα, τα ίδια που φορούσε το ‘’περίεργο’’ κορίτσι που δεχόταν εκφοβισμό καθημερινά, η Κατερίνα. Το πλήθος σαστισμένο και τρομαγμένο φώναζε: τι πας να κάνεις; Φύγε από εκεί, θα σε βοηθήσουμε! Και το κορίτσι μέσα στους λυγμούς της ούρλιαζε: δεν ξέρετε τι λέτε… φύγετε απ’ την μέση!

     Ο εφιάλτης όλων διακόπηκε, όταν ο καθηγητής άρπαξε την κοπέλα, απομακρύνοντάς την απ’ τον θάνατο και όλους εμάς από αιώνιες τύψεις.

     Την επόμενη μέρα, μας επισκέφθηκε ένας ψυχολόγος ο οποίος μας ανακοίνωσε πως η Κατερίνα ήταν υπό ιατρική παρακολούθηση και ψυχολογική στήριξη. Ο ψυχολόγος μίλησε με τον κάθε έναν μας  ξεχωριστά και αντιμετωπίσαμε όλοι τα προβλήματά μας, γιατί τελικά, εμείς ήμασταν αυτοί που αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα, και όχι η Κατερίνα. Μέτα από έναν μήνα, η Κατερίνα επέστρεψε στο σχολείο κάνοντας μια καινούργια αρχή τόσο για την ίδια όσο και για όλους εμάς. Αφού δώσαμε ο κάθε ένας την δική του μύχια υπόσχεση, την αγκαλιάσαμε  και ζητήσαμε συγνώμη…

Αλεξία Μπιτσιλή

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

“Αγαπημένη μου Στέλλα...”

“Αγαπημένη μου Στέλλα...”

   Ήταν πρωί, ώρα 7 και μισή. “Πάλι θα αργήσω στο σχολείο” σκέφτηκα. σηκώθηκα με γρήγορες κινήσεις από το κρεβάτι μου,  ντύθηκα, μάζεψα τα μαλλιά μου έναν χαλαρό κότσο, έβαλα τα αθλητικά μου, πήρα την τσάντα μου και ξεκίνησα για το σχολείο.
   Δε ξέρω γιατί αλλά την συγκεκριμένη μέρα ένιωθα πως κάτι κακό θα συμβεί. Εδώ και δύο μήνες από τότε που έμαθα ότι ο καλύτερός μου φίλος, ο Γιώργος πάσχει από καρκίνο έχω  στεναχωρηθεί πάρα πολύ, μου πήρε μέρες μέχρι να το χωνέψω. Δεν το ξέρει κανένας άλλος εκτός από εμένα και την οικογένειά του. Είναι πρόεδρος του δεκαπενταμελούς βλέπετε και έτσι και μαθευτεί στο σχολείο θα γίνει χαμός. Όμως το χειρότερο είναι πως βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Στο σχολείο συμπεριφέρεται χαλαρά σαν να μην έχει τίποτα, όμως στα μάτια του φαίνεται η ανησυχία και η θλίψη που νιώθει .
   Φτάνω και μπαίνω στο προαύλιο, όμως κάτι δεν πάει καλά. Δεν υπάρχει η συνηθισμένη βαβούρα που επικρατεί συνήθως, αντιθέτως οι περισσότεροι έχουν χαμηλωμένο το κεφάλι τους άλλοι κλαίνε και αγκαλιάζονται μεταξύ τους ενώ άλλοι έχουν μείνει με μισάνοιχτο το στόμα τους με μία έκφραση έκπληξης και θλίψης ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Περπατάω προς το μέρος μιας συμμαθήτριάς μου να την ρωτήσω τι συμβαίνει όμως ένα χέρι με σταματάει απότομα, ήταν ο Διονύσης, ο φίλος του Γιώργου. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα και πρησμένα, ο καθένας μπορούσε εύκολα να καταλάβει πως έκλαιγε για αρκετή ώρα. Τα συνήθως αναψοκοκκινισμένα του μάγουλα είχαν αντικατασταθεί από ένα χλωμό κίτρινο χρώμα, ενώ το ψηλό και γεροδεμένο του σώμα ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Πραγματικά είχα τρομάξει από την εικόνα του. “Τι στο καλό συμβαίνει εδώ?”  Με τρεμάμενο χέρι μου έδωσε έναν γράμμα και με είπε: << Αυτό είναι από τον Γιώργο>>. Το πήρα διστακτικά στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω.

“ Γλυκιά μου Στέλλα,
έδωσα αυτό το γράμμα στον Διονύση να το δώσει γιατί εγώ πλέον δεν μπορώ. Λογικά όλοι θα ναι πολύ στεναχωρημένοι για αυτό που έμαθαν. Ίσως εσύ να μην το έχεις μάθει ακόμα όμως σίγουρα θα έχει περάσει από το μυαλό σου, έστω και ως ιδέα. Από τότε που πρωτογνωριστήκαμε στο δημοτικό κάναμε καλή παρέα και πάντα σε εμπιστευόμουνα, ήξερες τα πάντα για εμένα, ακόμα και αυτά που φοβόμουν να παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό. Μαζί σου ένιωθα τόσο ήρεμα, ακόμα και τους τελευταίους δύο μήνες μου έλεγες : <<Θα περάσει, θα δεις. Μαζί θα το περάσουμε, θα μαι εδώ για εσένα, μόνο μην στεναχωριέσαι>> και μετά μου χάριζες ένα από αυτά τα γλυκά σου χαμόγελα. Κάναμε όνειρα πως θα σπουδάσουμε μαζί, θα μεγαλώσουμε μαζί και πως θα μείνουμε φίλοι μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, μέχρι το τέλος. Όμως το τέλος για μένα Στέλλα ήρθε πιο νωρίς από ότι περιμέναμε.  Τις τελευταίες μέρες, οι πόνοι μου ήταν όλο και πιο δυνατοί. Το ένιωθα πως στο τέλος θα με νικούσε η αρρώστια μου και για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που ποτέ δε βρήκα την ευκαιρία να σου πω το πόσο σε αγαπάω και σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου όλα αυτά τα οχτώ χρόνια που γνωριζόμαστε. Έδινες πάντα χρώμα στις μουντές στιγμές μου, για αυτό θέλω να χαμογελάς, ακόμα και αν δε θα είμαι εγώ εκεί να βλέπω το χαμόγελό σου, να ξες πως πάντα θα είμαι διπλά σου, ακόμα και αν εσύ δε με νιώθεις εκεί.

Με αγάπη,
Γιώργος”

    Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουνε, το κεφάλι μου να ζαλίζεται, τα μάγουλά μου καίγανε και από τα μάτια μου έτρεχαν ανεξέλεγκτά τα δάκρυα. <<Όχι Γιώργο...Όχι...>> έλεγα μέσα στα αναύλωτά μου καθώς με είχε στην αγκαλιά του ο Διονύσης.  <<Μου είχες πει ότι θα σε πάντα δίπλα μου! Πρέπει να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Σε παρακαλώ Γιώργο. Γιατί έφυγες; >> έλεγα και ξανά έλεγα με μόνη απάντηση την αγκαλιά του φίλου του. Γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια, πλέον και αυτός έκλαιγε σαν μικρό παιδί. <<Έφυγε>> είπα και μετά όλα μαύρισαν γύρω μου.

Ελευθερία Παπαδοπούλου

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Το σχολείο καίγεται!

  ένα πρωί  μου έμοιαζε αρκετά συνηθισμένο  ήταν το σημερινό. Το πρωί η προσευχή προηγήθηκε του μαθήματος, οι μαθητές μπήκαμε κανονικά στοις τάξεις με την ελάχιστη όρεξη που είχαμε για αρχαία, μαθηματικά, λογοτεχνία και όλα τα σχετικά. Όπως τις περισσότερες φορές τα λεπτά του μαθήματος σε αντίθεση με αυτά του του διαλείμματος δεν περνούσαν  με τίποτα. Άλλο ένα τέταρτο λέγαμε  τα παιδιά με βαριά καρδιά . Ξαφνικά, απρόσμενα, ακούγεται ένα κουδούνι,  δυστυχώς όχι του διαλείμματος αλλά του συναγερμού της φωτιάς . Κανένας απολύτως δεν έδωσε σημασία . Τις προηγούμενες μέρες ο ίδιος ήχος είχε διακόψει ξανά  και ξανά   τα μαθήματα , έτσι είχε γίνει συνήθεια για όλους μας . Κοιταχτήκαμε, γελάσαμε και συνεχίσαμε να ψάχνουμε την συνισταμένη δύναμη που ασκείται στο σώμα . Το μάθημα συνέχιζε αλλά μια μυρωδιά άρχισε να γίνεται αισθητή από όλους ή μάλλον από τους περισσότερους (μερικά άτομα που ήταν συναχωμένα δεν κατάλαβαν τίποτα) . Ανοίξαμε τα παράθυρα να μπει λίγο καθαρός αέρας  . Ανοίξαμε να μπει καθαρός αέρας σε μια γειτονιά γεμάτη οικοδομές διαμερίσματα , δηλαδή με τζάκια που οι κάτοικοι τους καίνε ό,τι βρουν αρκεί να ζεσταθούν . Ναι σίγουρα πήραμε αρκετό καθαρό  αέρα. Τις συνειρμικές αυτές σκέψεις μου διέκοψε ένα χτύπημα στην πόρτα . μια καθηγήτρια μπήκε βιαστικά μέσα και ψιθύρισε κάτι στο αυτί της καθηγήτριας που κάναμε μάθημα. '' αλήθεια!''  ήταν το μόνο που αναφώνησε η καθηγήτρια μας . Μετά μας είπε να κλείσουμε τα βιβλία μας  και να σηκωθούμε . Για κάποιο παράξενο λόγο υπακούσαμε σχεδόν αδιαμαρτύρητα ,  βγήκαμε στην αυλή και αρχίσαμε να ακούμε διάφορα. Ο καθένας έλεγε και κάτι διαφορετικό ,  ακούσαμε τόσο πολλά που δεν ξέραμε τι να πιστέψουμε . το σχολειό καιγόταν και η πυροσβεστική δεν έλεγε να εμφανιστεί . Οι πιο τολμηροί προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά με κουβάδες νερό αλλά δεν κατάφεραν και πολλά. Το κτίριο είχε πλέον τυλιχτεί στις φλόγες. Τα συναισθήματά μας πολλά . Μπορεί να μην αγαπούσαμε ειδικότερα το σχολειό μας αλλά και να το βλέπουμε τα καίγεται ... Πήρα τα κορίτσια και καθίσαμε στις κερκίδες. Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου γιατί δεν ήθελα να δω άλλο , όταν τα άνοιξα ξανά αντίκρισα την ντουλάπα μου . Ο μπαμπάς μου καθόταν στο κρεβάτι με ένα ποτήρι νερό και μου το έδινε για να το πιω και να ηρεμήσω.
- μάλλον έβλεπες εφιάλτη μικρή μου, είπε και μου γέλασε
- δηλαδή όλα ήταν ένα όνειρο; Αναρωτήθηκα.
η καταφατική απάντηση που εισέπραξα δεν μου άρεσε καθόλου και κατάλαβα δυο πράγματα. Πρώτον ότι είναι πολύ δύσκολο να καίγεται το σχολειό μόνο στα όνειρα, μόνο στα όνειρα που δεν βγαίνουν αληθινά και δεύτερον ότι είχα αργήσει να σηκωθώ από το κρεβάτι και η ώρα ήταν ήδη 8 και 10!

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΣΜΙΔΟΥ

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Συγγραφέας δε γεννιέσαι, γίνεσαι...

 Ο συγγραφέας Ισίδωρος Ζουργός έλυσε τις απορίες μας! Συγγραφέας δε γεννιέσαι, γίνεσαι! Με διάβασμα και γράψιμο. Εμπρός, λοιπόν, βιβλίο, μολύβι και χαρτί ή word, αν είστε λάτρεις της τεχνολογίας.






Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Η ευτυχία...




                                               
ευτυχία...                                                                                                          Η Δευτέρα, 17 Μαρτίου 2012 είναι μια από αυτές τις μέρες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου και που μου υπενθυμίζουν ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται…  
                                                                                                                                                                                    Εκείνη τη μέρα σηκώθηκα εντελώς ανόρεκτα και άρχισα να συλλογίζομαι τις υποχρεώσεις της βδομάδας, όταν συνειδητοποίησα ότι ήρθε πάλι η μέρα των γενεθλίων και της γιορτής μου.

 Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ό,τι σκέφτομαι αυτή τη μέρα κάθε χρόνου, δηλαδή ότι μεγαλώνω και στην προκειμένη περίπτωση ότι ποτέ πια δεν θα είμαι 13 χρονών. Έτσι, το υποσυνείδητό μου φόρεσε το πιο άκεφο ύφος του και κούνησε υποτιμητικά το κεφάλι του. Η μαμά μου, μου χάρισε το πιο λαμπερό και στοργικό της χαμόγελο και με έκλεισε σε μια σφιχτή αγκαλιά, γεγονός που με έκανε να αναρωτηθώ γιατί χαίρεται τόσο πολύ.

  Ως συνήθως άργησα να μπω στη τάξη και όταν το έκανα κάτι πολύ περίεργο συνέβη. Η αίθουσα ήταν ολοσκότεινη και σιγανοί ψίθυροι ακούγονταν από το βάθος. Άνοιξα λοιπόν το φως και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα μαζεμένους όλους τους συμμαθητές  μου να φωνάζουν συγχρονισμένα ‘’ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!’’. Έπεσαν λοιπόν όλοι πάνω μου αγκαλιάζοντας και χαρίζοντάς μου τις πιο γλυκές τους ευχές. Έσβησα τα κεράκια της γεμάτης καρδούλες τούρτας  μου και ευχήθηκα κάθε μέρα της ζωής μου να είναι τόσο όμορφη όσο εκείνη. Στο τέλος, συγκινήθηκα τόσο πολύ που πράγμα περίεργο για εμένα, έκλαψα μπροστά σε όλους.

  Μετά από αυτή τη μέρα, αναθεώρησα τελείως και κάθε φορά που έρχεται η 17 Μαρτίου, ευγνωμονώ τον Θεό που είμαι ακόμα ζωντανή και μπορώ να ζω και να χαρίζω τέτοιες όμορφες στιγμές, γιατί τελικά η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε αυτές…

Αλέξια Μπιτσιλή

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Μια σχολική μέρα

Mία σχολική μέρα

   Σας έχει τύχει ποτέ να αισθανθείτε ότι έχουν περάσει εννιά ώρες από την ώρα που πήγατε σχολείο, ενώ πέρασαν μόλις τρεις; Εγώ θα σας πω για μία σχολική μέρα διάρκειας εφτά ωρών, που ωστόσο μου φάνηκαν να φεύγουν πολύ γρήγορα. Να γιατί…!
   Εκείνη τη μέρα είχαν γίνει τόσα πολλά που δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Το πρωί μία φίλη μου σκόνταψε μπροστά σε κάποια παιδιά και άρχισαν να γελάνε. Από την ντροπή της κοκκίνισε όλο το πρόσωπό της και τότε αρχίσαμε να γελάμε και εμείς. Εμένα με έπιασε το νευρικό μου και έκλαιγα από τα γέλια, κυριολεκτικά.
   Αργότερα στο μάθημα η δασκάλα μας έβαλε απροειδοποίητο τεστ. Τώρα θα μου πείτε πού είναι το ωραίο σε αυτό. Όλοι προσπαθούσαμε να αντιγράψουμε από όλους, αλλάζαμε τις κόλλες για να γράφει ο ένας στον άλλο τις ερωτήσεις που δε γνώριζε και πάλι καλά, το τονίζω αυτό, η κυρία έκανε τα στραβά μάτια.
   Ύστερα, στο τελευταίο διάλειμμα, λυθήκαμε και πάλι στα γέλια. Κάτι είπαν τα αγόρια, ούτε καν μπορώ να θυμηθώ και απλά δεν μπορούσαμε να συγκρατηθούμε. Τότε πηγαίνοντας στην τάξη ένας συμμαθητής μου με έσπρωξε και εγώ έπεσα κάτω. Δεν χτύπησα, ούτε με ενόχλησε, απλά έπεσα με τέτοιο τρόπο που έγινε αιτία να ξαναβάλουν όλοι τα γέλια. Το στομάχι μου πονούσε και το πρόσωπό μου είχε γίνει μούσκεμα από τα δάκρυα.
   Αυτή τη μέρα πραγματικά δε θα την ξεχάσω ποτέ και θα την διηγούμαι κάθε φορά που κάποιος θα με αποκαλεί τρελή, επειδή τους λέω ότι μου αρέσει το Λύκειο.

Έφη Λουκάκη

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Κάθε μέρα...



Κάθε μέρα…

Το πρωί σαν ξυπνάς στο σχολείο να πας,
Τα ρούχα φοράς και με νύστα περπατάς.

Φίλους συναντάς και με κέφι χαιρετάς.
Για λίγο ξεχνάς πως πρέπει να φας.

Διαγωνίσματα και τεστ σου΄χουν πάρει τα μυαλά,
Μα δεν πρόκειται να πάψεις να προσπαθείς παρ’όλα αυτά.

Ακόμα κι’αν μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα μ’όλα αυτά,
Του μέλλοντός σου αφέντες κάποιοι άλλοι είναι πια…

Αλεξία Μπιτσιλή

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Σαν σήμερα θυμάμαι...



Μια φωτογραφία αναρτημένη σε τοίχο του σχολείου ενέπνευσε το ποίημα. Μια φωτογραφία που εικονίζει ένα συμμαθητή μας που "΄εφυγε " νωρίς



Σαν σήμερα θυμάμαι
τα μάτια σου
τα λαμπερά μάτια σου
Καθόσουν δύο θέσεις πιο μπροστά
Και ήσουν γεμάτος  χαρά
σε κάθε διάλειμμα τραγουδούσες και έλαμπες
μα τώρα πια δεν τραγουδάς
δεν λάμπεις
παρά μόνο τη νύχτα στα ουράνια
στα όνειρα μου σε ψάχνω
να λες όπως παλιά
<<δεν πρόλαβα να διαβάσω>>
Απλά με το χαμόγελό σου
Το υπέροχο χαμόγελό σου
Που το ζήλευε και ο θεός
γι αυτό σε πήρε
για να το κοιτάει
κάποιες φορές κρυφά μπαίνω
στην αίθουσα που διαβάζαμε μαζί
και σ αναζητώ αλλά δεν είσαι εκεί
η αρρώστια σου σε πήρε μακριά μου
αλλά δεν σε κέρδισε 
γιατί πάντα θα υπάρχεις και θα ζεις
μέσα από τις λέξεις και τα όνειρα μου
Ιωάννα

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Επίδοξοι στιχοπλόκοι!

 Ο Ήλιος έχει ανατείλει
Το σκοτάδι από την πόλη έχει φύγει

 Κανενα στενό
Πια δεν είναι σκοτεινό

Άλλη μια μέρα έχει ξημερώσει
Το όνειρο, βίαια, έχει τελειώσει
 
Άλλη μια φόρα στην αυλή
Στην ίδια αυλή να’ με ξανά

Άλλη μια μέρα ξεκινά
Στο σχολείο το μεσημέρι με συναντά

Αν ό,τι μετράει είναι οι στιγμές
εκεί μέσα ,το ξέρω , έχω χάσει πολλές
μα περιμένω να τελειώσει
η ιστορία να με δικαιώσει.

Δήμητρα Κοσμίδου

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

σχολικά " ενδιαφέροντα"'

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

  Θα πίστευες ποτέ, αν σου το έλεγαν, ότι θα μου άρεσε το Λύκειο και μάλιστα αρκετά ώστε να μην παραπονιέμαι ότι δεν θέλω να πάω στο σχολείο; Λοιπόν, αυτό συμβαίνει όσο και αν σε εκπλήσσει! Στην αρχή είχα τρομερό άγχος για την όλη κατάσταση αλλά τώρα με ενθουσιάζει. Αφού να φανταστείς ξυπνάω το πρωί ανυπομονώντας να πάω σχολείο.
  Σαν φτάνω εκεί, τότε αρχίζει όλη η πλάκα. Με τις φίλες μου κάνουμε πολλές τρέλες. Της Φιλιώς της αρέσει ένα παιδί και όποτε περνάει από δίπλα μας αρχίζουμε να φωνάζουμε το όνομά της, την σπρώχνουμε και λέμε διάφορες ανοησίες για να την πειράξουμε και εκείνη κάνει πως θυμώνει αλλά στην πραγματικότητα δεν μας κρατάει κακία, γιατί μετά γελάει και αυτή μαζί μας.
  Και αυτός όμως φαίνεται να ενδιαφέρεται για τη Φιλιώ, διότι την κοιτάει συνέχεια και χαμογελάει. Τον λένε Χρήστο , και το σπουδαιότερο, είναι ότι έχει και ωραίους φίλους. Πού ξέρεις; Ίσως η ιστορία να έχει καλύτερη κατάληξη απ’ ό, τι περιμένουμε! Αν υπάρξουν εξελίξεις, πράγμα που θέλω να συμβεί, θα είσαι η πρώτη που θα το μάθεις!

                                                                                    Για πάντα μαζί,
                                                                                        Νεφέλη. J

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Μια μέρα στο σχολείο...

 Η πρώτη μας άσκηση είναι η γραφή μιας σελίδας ημερολογίου. Η Αλεξία και η Δήμητρα αποφάσισαν να μάς εκμυστηρευτούν τις ''σχολικές'' τους εμπειρίες.



Αγαπητό μου ημερολόγιο,                                                 3/12/2014
  Δεν μπόρεσα να σου γράψω εδώ και αρκετό καιρό γιατί πνιγόμουν σε μια θάλασσα γεμάτη διαγωνίσματα. Δεν σου κρύβω ότι μου έχει λείψει αφάνταστα να ξεδιπλώνω τις μπερδεμένες μου σκέψεις πάνω σου, έτσι νιώθω λες και βρίσκω διέξοδο στο λαβύρινθο του μυαλού μου και μπορώ επιτέλους να ανασάνω.
  Η σημερινή μέρα ήταν άκρως απογοητευτική. Ξεκίνησε με ένα απροειδοποίητο τέστ στη φυσική στο οποίο φυσικά απέτυχα παταγωδώς. Κύλησε αργά και βασανιστικά δημιουργώντας μου πονοκέφαλο και κατέληξε σε σε έναν τρικούβερτο καυγά μεταξύ εμένα και της κολλητής μου. Όλα ξεκίνησαν οταν προσφέρθηκα να την βοηθήσω σε μία άσκηση που δεν κατάλαβε. Εκείνη, όντας ψηλομύτα και εγωίστρια, αρνήθηκε, κυριολεκτικά ουρλιάζοντας μπροστά σε όλη την τάξη. Επαναλάμβανε διαρκώς πως δεν χρειάζεται να το παίζω τόσο έξυπνη συνέχεια και πως θα έπρεπε να κοιτάω τη δική μου δουλειά αντί να βρίσκω συνεχώς τρόπους να την μειώνω. Αμέσως μετά, σηκώθηκε απ’το θρανίο μας, πήρε τα πράγματά της και έκατσε δίπλα στο επόμενο θύμα της, την Ελπίδα. Περιττό να πω ότι η κ. Αλαγκιοζίδου είχε μείνει με τα μάτια και το στόμα ορθάνοικτα κοιτώντας μια εμένα και μια εκείνη. Εγώ αντιγράφοντας την έκφραση της καθηγήτριάς μου, έμεινα να στέκομαι εκεί, έκπληκτη, μην μπορώντας να αρθρώσω λέξη.
  Ως συνήθως, επέστρεψα στο σπίτι κλαμένη, συγχυσμένη και απολύτως απογοητευμένη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, νιώθω περισσότερο θυμωμένη και αποφασισμένη και γι’αυτό θα πρέπει επιτέλους να πάψω να ανέχομαι τον ιδιότροπο και οξύθυμο χαρακτήρα της. Πρέπει να της ξεκαθαρίσω οτι δεν πρόκειται να παριστάνω άλλο το σάκο του μποξ και ότι αν συνεχίσει έτσι, θα πάψει να είναι φίλη μου. Την αγαπάω αλλά με στενοχωρεί διαρκώς και δεν νομίζω ότι αυτό κάνουν οι πραγματικές φίλες...
  Δυστυχώς, ήρθε η ώρα να διαβάσω, θα σου γράψω πάλι αύριο!





  Αλεξία Μπιτσίλη Α’3




Τετάρτη   17/12

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

  Σήμερα το πρωί το ενοχλητικό χτύπημα από το ξυπνητήρι με επανέφερε απότομα από τον κόσμο των ονείρων στην πραγματικότητα. Άλλη μια  σχολική μέρα είχε ξημερώσει. Σύρθηκα στην κουζίνα από εκεί στο μπάνιο και τελικά για άλλη μια φόρα στο σχολείο. Αλλά σήμερα το σχολειό ήταν αλλιώς …γεμάτο κάμερες φώτα και πολλούς παρά πολλού ανθρώπους να τρέχουν πάνω κάτω. Δεν είχα ιδέα τι γινόταν ώσπου είδα μπροστά μου τον  Αvan Jorgia !!! αφού ήμουν ξύπνια πώς τον έβλεπα;;;;
Τον κοιτούσα και απορούσα τι δουλεία έχει ο Avan στο σχολειό μου.

  Ο άνθρωπος τρόμαξε με το βλέμμα μου και με ρώτησε αν ήμουν καλά. ο αγαπημένος μου ηθοποιός ήταν στο σχολειό μου για τα γυρίσματα κάποιας ταινίας όπως μου εξήγησε μετά ο ίδιος . Μα οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μια την άλλη .
Ο διευθυντής μας ανακοινώσε ότι το σχολειό θα μένει κλειστό για λίγες μέρες ωσότου τελειώσουν τα γυρίσματα . Αλλά το καλύτερο δεν ήταν αυτό. Μου επέτρεχαν να παρακολουθήσω τα γυρίσματα !!!!! (ακόμα δεν το πιστέψω ) ήταν μια μοναδική εμπειρία . Όλη αυτή η ένταση,  όλα αυτά τα φώτα σε παρασύρουν σε ένα άλλον κόσμο σε ένα άλλο επίπεδο που είναι εύκολο και το πιο συγκροτημένο άτομο να ξεχάσει πιο είναι και που στα αλήθεια ανήκει. Αλλά αρκετά με τις φιλοσοφίες. Είχαν περάσει κάνα δυο ώρες αλλά ακόμα δεν είχα γνωρίσει όλο το cast.

Ο Avan πήρε από το χέρι την συμπρωταγωνίστρια του και ήρθε να μου την γνωρίσει. Οι σύστασεις ήταν περιττές, μπροστά μου είχα την Αlexa Pena Vega .Μου ήρθε απότομο δεν ήξερα τι άλλο να περιμένω μονό ο Leonardo DiCaprio δεν ξεπετάχτηκε από καμία γωνία !Το είπα και το ξανάλεω ήταν μια από της πιο ενδιαφέρουσες μέρες μου . είδα πώς γυρίζονται οι ταινίες που δεν βαριέμαι να βλέπω και να ξανά βλέπω.

Γνώρισα από κοντά ανθρώπους που πάντα εκτιμούσα την δουλεία τους και το γεγονός ότι προτιμούσαν να προβάλουν  περισσότερο αυτή παρά την οποιαδήποτε προσωπική τους στιγμή !

Πρέπει να σε αφήσω τώρα, ήρθε ώρα να πάω στο ωδείο . Λες να συναντήσω κανένα Nick Jonas !!! ( φυσικά αστειεύομαι δεν είναι κάθε μέρα του Αι Γιαννιού ) .

Δήμητρα Κοσμίδου Α3