Η μέρα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, είναι εκείνη η συνηθισμένη κατά τ’ άλλα σχολική μέρα ενός κρύου Νοεμβρίου.
Το κουδούνι χτύπησε για έξω, διαλύοντας τις σκέψεις μου και δίνοντας μου επιτέλους λίγη ζωντάνια. Εγώ και η Ολυμπία κατευθυνθήκαμε προς την αυλή, όπως πάντα με μελαγχολικό ύφος. Αφού συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων η άκρη του ματιού μου έπιασε μια πολύ ύποπτη κίνηση στην οροφή του σχολείου μας. Αφού εστίασα για λίγη ώρα στο συγκεκριμένο σημείο, έντρομη διαπίστωσα πως ένα κορίτσι στεκόταν στην άκρη, με μεγάλο κίνδυνο να πέσει. Τρέχοντας, μπήκα μέσα στο σχολείο και φώναξαν τον πρώτο καθηγητή που είδα μπροστά μου. Με συντομία του εξήγησα τι συμβαίνει και εκείνος ανέβηκε τρέχοντας στις σκάλες που οδηγούσαν στην οροφή. Κατευθύνθηκα ξανά προς την αυλή, κοντά σε ένα πλήθος παιδιών που μαζεύτηκαν κάτω απ’ την κοπέλα που σκόπευε να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Ενοχές με κατέκλυσαν όταν παρατήρησα (όσο βέβαια μπορούσα) το κορίτσι. Κατσαρά, κόκκινα μαλλιά και φαρδιά, μαύρα ρούχα, τα ίδια που φορούσε το ‘’περίεργο’’ κορίτσι που δεχόταν εκφοβισμό καθημερινά, η Κατερίνα. Το πλήθος σαστισμένο και τρομαγμένο φώναζε: τι πας να κάνεις; Φύγε από εκεί, θα σε βοηθήσουμε! Και το κορίτσι μέσα στους λυγμούς της ούρλιαζε: δεν ξέρετε τι λέτε… φύγετε απ’ την μέση!
Ο εφιάλτης όλων διακόπηκε, όταν ο καθηγητής άρπαξε την κοπέλα, απομακρύνοντάς την απ’ τον θάνατο και όλους εμάς από αιώνιες τύψεις.
Την επόμενη μέρα, μας επισκέφθηκε ένας ψυχολόγος ο οποίος μας ανακοίνωσε πως η Κατερίνα ήταν υπό ιατρική παρακολούθηση και ψυχολογική στήριξη. Ο ψυχολόγος μίλησε με τον κάθε έναν μας ξεχωριστά και αντιμετωπίσαμε όλοι τα προβλήματά μας, γιατί τελικά, εμείς ήμασταν αυτοί που αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα, και όχι η Κατερίνα. Μέτα από έναν μήνα, η Κατερίνα επέστρεψε στο σχολείο κάνοντας μια καινούργια αρχή τόσο για την ίδια όσο και για όλους εμάς. Αφού δώσαμε ο κάθε ένας την δική του μύχια υπόσχεση, την αγκαλιάσαμε και ζητήσαμε συγνώμη…
Αλεξία Μπιτσιλή
Το κουδούνι χτύπησε για έξω, διαλύοντας τις σκέψεις μου και δίνοντας μου επιτέλους λίγη ζωντάνια. Εγώ και η Ολυμπία κατευθυνθήκαμε προς την αυλή, όπως πάντα με μελαγχολικό ύφος. Αφού συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων η άκρη του ματιού μου έπιασε μια πολύ ύποπτη κίνηση στην οροφή του σχολείου μας. Αφού εστίασα για λίγη ώρα στο συγκεκριμένο σημείο, έντρομη διαπίστωσα πως ένα κορίτσι στεκόταν στην άκρη, με μεγάλο κίνδυνο να πέσει. Τρέχοντας, μπήκα μέσα στο σχολείο και φώναξαν τον πρώτο καθηγητή που είδα μπροστά μου. Με συντομία του εξήγησα τι συμβαίνει και εκείνος ανέβηκε τρέχοντας στις σκάλες που οδηγούσαν στην οροφή. Κατευθύνθηκα ξανά προς την αυλή, κοντά σε ένα πλήθος παιδιών που μαζεύτηκαν κάτω απ’ την κοπέλα που σκόπευε να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Ενοχές με κατέκλυσαν όταν παρατήρησα (όσο βέβαια μπορούσα) το κορίτσι. Κατσαρά, κόκκινα μαλλιά και φαρδιά, μαύρα ρούχα, τα ίδια που φορούσε το ‘’περίεργο’’ κορίτσι που δεχόταν εκφοβισμό καθημερινά, η Κατερίνα. Το πλήθος σαστισμένο και τρομαγμένο φώναζε: τι πας να κάνεις; Φύγε από εκεί, θα σε βοηθήσουμε! Και το κορίτσι μέσα στους λυγμούς της ούρλιαζε: δεν ξέρετε τι λέτε… φύγετε απ’ την μέση!
Ο εφιάλτης όλων διακόπηκε, όταν ο καθηγητής άρπαξε την κοπέλα, απομακρύνοντάς την απ’ τον θάνατο και όλους εμάς από αιώνιες τύψεις.
Την επόμενη μέρα, μας επισκέφθηκε ένας ψυχολόγος ο οποίος μας ανακοίνωσε πως η Κατερίνα ήταν υπό ιατρική παρακολούθηση και ψυχολογική στήριξη. Ο ψυχολόγος μίλησε με τον κάθε έναν μας ξεχωριστά και αντιμετωπίσαμε όλοι τα προβλήματά μας, γιατί τελικά, εμείς ήμασταν αυτοί που αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα, και όχι η Κατερίνα. Μέτα από έναν μήνα, η Κατερίνα επέστρεψε στο σχολείο κάνοντας μια καινούργια αρχή τόσο για την ίδια όσο και για όλους εμάς. Αφού δώσαμε ο κάθε ένας την δική του μύχια υπόσχεση, την αγκαλιάσαμε και ζητήσαμε συγνώμη…
Αλεξία Μπιτσιλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου