Η ευτυχία...

                                               

ευτυχία...                                                                                                          Η Δευτέρα, 17 Μαρτίου 2012 είναι μια από αυτές τις μέρες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου και που μου υπενθυμίζουν ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται…  

                                                                                                                                                                                    Εκείνη τη μέρα σηκώθηκα εντελώς ανόρεκτα και άρχισα να συλλογίζομαι τις υποχρεώσεις της βδομάδας, όταν συνειδητοποίησα ότι ήρθε πάλι η μέρα των γενεθλίων και της γιορτής μου.

 Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ό,τι σκέφτομαι αυτή τη μέρα κάθε χρόνου, δηλαδή ότι μεγαλώνω και στην προκειμένη περίπτωση ότι ποτέ πια δεν θα είμαι 13 χρονών. Έτσι, το υποσυνείδητό μου φόρεσε το πιο άκεφο ύφος του και κούνησε υποτιμητικά το κεφάλι του. Η μαμά μου, μου χάρισε το πιο λαμπερό και στοργικό της χαμόγελο και με έκλεισε σε μια σφιχτή αγκαλιά, γεγονός που με έκανε να αναρωτηθώ γιατί χαίρεται τόσο πολύ.

  Ως συνήθως άργησα να μπω στη τάξη και όταν το έκανα κάτι πολύ περίεργο συνέβη. Η αίθουσα ήταν ολοσκότεινη και σιγανοί ψίθυροι ακούγονταν από το βάθος. Άνοιξα λοιπόν το φως και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα μαζεμένους όλους τους συμμαθητές  μου να φωνάζουν συγχρονισμένα ‘’ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!’’. Έπεσαν λοιπόν όλοι πάνω μου αγκαλιάζοντας και χαρίζοντάς μου τις πιο γλυκές τους ευχές. Έσβησα τα κεράκια της γεμάτης καρδούλες τούρτας  μου και ευχήθηκα κάθε μέρα της ζωής μου να είναι τόσο όμορφη όσο εκείνη. Στο τέλος, συγκινήθηκα τόσο πολύ που πράγμα περίεργο για εμένα, έκλαψα μπροστά σε όλους.

  Μετά από αυτή τη μέρα, αναθεώρησα τελείως και κάθε φορά που έρχεται η 17 Μαρτίου, ευγνωμονώ τον Θεό που είμαι ακόμα ζωντανή και μπορώ να ζω και να χαρίζω τέτοιες όμορφες στιγμές, γιατί τελικά η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε αυτές…

Αλέξια Μπιτσιλή

Μια σχολική μέρα

Mία σχολική μέρα

   Σας έχει τύχει ποτέ να αισθανθείτε ότι έχουν περάσει εννιά ώρες από την ώρα που πήγατε σχολείο, ενώ πέρασαν μόλις τρεις; Εγώ θα σας πω για μία σχολική μέρα διάρκειας εφτά ωρών, που ωστόσο μου φάνηκαν να φεύγουν πολύ γρήγορα. Να γιατί…!

   Εκείνη τη μέρα είχαν γίνει τόσα πολλά που δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Το πρωί μία φίλη μου σκόνταψε μπροστά σε κάποια παιδιά και άρχισαν να γελάνε. Από την ντροπή της κοκκίνισε όλο το πρόσωπό της και τότε αρχίσαμε να γελάμε και εμείς. Εμένα με έπιασε το νευρικό μου και έκλαιγα από τα γέλια, κυριολεκτικά.

   Αργότερα στο μάθημα η δασκάλα μας έβαλε απροειδοποίητο τεστ. Τώρα θα μου πείτε πού είναι το ωραίο σε αυτό. Όλοι προσπαθούσαμε να αντιγράψουμε από όλους, αλλάζαμε τις κόλλες για να γράφει ο ένας στον άλλο τις ερωτήσεις που δε γνώριζε και πάλι καλά, το τονίζω αυτό, η κυρία έκανε τα στραβά μάτια.

   Ύστερα, στο τελευταίο διάλειμμα, λυθήκαμε και πάλι στα γέλια. Κάτι είπαν τα αγόρια, ούτε καν μπορώ να θυμηθώ και απλά δεν μπορούσαμε να συγκρατηθούμε. Τότε πηγαίνοντας στην τάξη ένας συμμαθητής μου με έσπρωξε και εγώ έπεσα κάτω. Δεν χτύπησα, ούτε με ενόχλησε, απλά έπεσα με τέτοιο τρόπο που έγινε αιτία να ξαναβάλουν όλοι τα γέλια. Το στομάχι μου πονούσε και το πρόσωπό μου είχε γίνει μούσκεμα από τα δάκρυα.

   Αυτή τη μέρα πραγματικά δε θα την ξεχάσω ποτέ και θα την διηγούμαι κάθε φορά που κάποιος θα με αποκαλεί τρελή, επειδή τους λέω ότι μου αρέσει το Λύκειο.

Έφη Λουκάκη

Κάθε μέρα...

Κάθε μέρα…

Το πρωί σαν ξυπνάς στο σχολείο να πας,

Τα ρούχα φοράς και με νύστα περπατάς.

Φίλους συναντάς και με κέφι χαιρετάς.

Για λίγο ξεχνάς πως πρέπει να φας.

Διαγωνίσματα και τεστ σου΄χουν πάρει τα μυαλά,

Μα δεν πρόκειται να πάψεις να προσπαθείς παρ’όλα αυτά.

Ακόμα κι’αν μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα μ’όλα αυτά,

Του μέλλοντός σου αφέντες κάποιοι άλλοι είναι πια…

Αλεξία Μπιτσιλή

Σαν σήμερα θυμάμαι...

Μια φωτογραφία αναρτημένη σε τοίχο του σχολείου ενέπνευσε το ποίημα. Μια φωτογραφία που εικονίζει ένα συμμαθητή μας που "΄εφυγε " νωρίς

Σαν σήμερα θυμάμαι

τα μάτια σου

τα λαμπερά μάτια σου

Καθόσουν δύο θέσεις πιο μπροστά

Και ήσουν γεμάτος  χαρά

σε κάθε διάλειμμα τραγουδούσες και έλαμπες

μα τώρα πια δεν τραγουδάς

δεν λάμπεις

παρά μόνο τη νύχτα στα ουράνια

στα όνειρα μου σε ψάχνω

να λες όπως παλιά

<<δεν πρόλαβα να διαβάσω>>

Απλά με το χαμόγελό σου

Το υπέροχο χαμόγελό σου

Που το ζήλευε και ο θεός

γι αυτό σε πήρε

για να το κοιτάει

κάποιες φορές κρυφά μπαίνω

στην αίθουσα που διαβάζαμε μαζί

και σ αναζητώ αλλά δεν είσαι εκεί

η αρρώστια σου σε πήρε μακριά μου

αλλά δεν σε κέρδισε 

γιατί πάντα θα υπάρχεις και θα ζεις

μέσα από τις λέξεις και τα όνειρα μου

Ιωάννα

Επίδοξοι στιχοπλόκοι!

 Ο Ήλιος έχει ανατείλει
Το σκοτάδι από την πόλη έχει φύγει

 Κανενα στενό
Πια δεν είναι σκοτεινό

Άλλη μια μέρα έχει ξημερώσει
Το όνειρο, βίαια, έχει τελειώσει
 
Άλλη μια φόρα στην αυλή
Στην ίδια αυλή να’ με ξανά

Άλλη μια μέρα ξεκινά
Στο σχολείο το μεσημέρι με συναντά

Αν ό,τι μετράει είναι οι στιγμές
εκεί μέσα ,το ξέρω , έχω χάσει πολλές
μα περιμένω να τελειώσει
η ιστορία να με δικαιώσει.

Δήμητρα Κοσμίδου