ευτυχία...
Η Δευτέρα, 17 Μαρτίου 2012 είναι μια
από αυτές τις μέρες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου και που
μου υπενθυμίζουν ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται…
Εκείνη τη μέρα σηκώθηκα εντελώς
ανόρεκτα και άρχισα να συλλογίζομαι τις υποχρεώσεις της βδομάδας, όταν
συνειδητοποίησα ότι ήρθε πάλι η μέρα των γενεθλίων και της γιορτής μου.
Άρχισα λοιπόν να
σκέφτομαι ό,τι σκέφτομαι αυτή τη μέρα κάθε χρόνου, δηλαδή ότι μεγαλώνω και στην
προκειμένη περίπτωση ότι ποτέ πια δεν θα είμαι 13 χρονών. Έτσι, το υποσυνείδητό
μου φόρεσε το πιο άκεφο ύφος του και κούνησε υποτιμητικά το κεφάλι του. Η μαμά
μου, μου χάρισε το πιο λαμπερό και στοργικό της χαμόγελο και με έκλεισε σε μια
σφιχτή αγκαλιά, γεγονός που με έκανε να αναρωτηθώ γιατί χαίρεται τόσο πολύ.
Ως συνήθως άργησα να μπω στη τάξη και όταν το έκανα κάτι
πολύ περίεργο συνέβη. Η αίθουσα ήταν ολοσκότεινη και σιγανοί ψίθυροι ακούγονταν
από το βάθος. Άνοιξα λοιπόν το φως και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα μαζεμένους
όλους τους συμμαθητές μου να φωνάζουν
συγχρονισμένα ‘’ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!’’. Έπεσαν λοιπόν όλοι πάνω μου αγκαλιάζοντας και
χαρίζοντάς μου τις πιο γλυκές τους ευχές. Έσβησα τα κεράκια της γεμάτης καρδούλες
τούρτας μου και ευχήθηκα κάθε μέρα της
ζωής μου να είναι τόσο όμορφη όσο εκείνη. Στο τέλος, συγκινήθηκα τόσο πολύ που
πράγμα περίεργο για εμένα, έκλαψα μπροστά σε όλους.
Μετά από αυτή τη μέρα, αναθεώρησα τελείως και κάθε φορά που
έρχεται η 17 Μαρτίου, ευγνωμονώ τον Θεό που είμαι ακόμα ζωντανή και μπορώ να ζω
και να χαρίζω τέτοιες όμορφες στιγμές, γιατί τελικά η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε
αυτές…
Αλέξια Μπιτσιλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου