“Ο χειρότερός μου εφιάλτης”

   Τα πόδια μου έχουν μουδιάσει, το μυαλό μου νομίζω έχει παγώσει. “όχι, όχι δεν...δεν μπορεί”.  Τρέχω και αγκαλιάζω το πεσμένο του  σώμα. Το πρόσωπό του ήταν πλέον ανέκφραστο, κάθε ίχνος ζωντάνιας είχε χαθεί . Τα μάτια του ήταν τρομαχτικά ήρεμα, ενώ τα τόσα γλυκά λακκάκια του δε φώτιζαν το λευκό του πρόσωπο. “Θεέ μου! Άρη, σε παρακαλώ..μη με αφήνεις τώρα! Σε παρακαλώ, μη μου το κάνεις αυτό” έλεγα μέσα από τα αναφιλητά μου. Τα δάκρυά μου έτρεχαν πλέον ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου, τα ένιωθα να τσούζουν και τα φώτα του σταματημένου αμαξιού τα έκαναν χειρότερα. Τα χέρια μου είχαν γεμίσει αίματα και τα ρούχα μου είχαν βαφτεί κόκκινα. Κοίταξα με δυσκολία τον οδηγό μέσα στο αμάξι έχοντας ακόμη σφιχτά στην αγκαλιά μου το αναίσθητο σώμα του Άρη. Ήταν σοκαρισμένος, το σώμα του είχε κολλήσει στην θέση ενώ μπορούσε με ευκολία να διακρίνει κανείς το φοβισμένο και τρομαγμένο του βλέμμα. Το ένα του χέρι ήταν ακόμα κολλημένο στο τιμόνι ενώ το άλλο του χέρι κάλυπτε το ανοιχτό του στόμα. Αυτός ο άνθρωπος μόλις είχε  σκοτώσει το αγόρι μου, τον καλύτερό μου φίλο. Ήθελα να σηκωθώ και να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια, να του πάρω την ζωή όπως και αυτός την πήρε από τον Άρη. Όμως τίποτα δε θα έφερνε το δεκαοχτάχρονο αγόρι πίσω, για αυτό έκατσα εκεί αγκαλιάζοντας σφιχτά το άψυχο σώμα του. Ίσως αν δεν είχε εκλεχτεί πρόεδρος του δεκαπενταμελούς να μην χρειαζόταν να έρθει σήμερα εδώ, και να υπήρχε ακόμα το λαμπερό του χαμόγελο.

   Όλες οι σκηνές που ζήσαμε μαζί, από την πρώτη στιγμή που τον είδα να περπατάει στους διαδρόμους του σχολείου, χαμένος στις σκέψεις του και είχε πέσει κατά λάθος επάνω μου , μου είχε χαρίσει ένα από τα πιο γλυκά του χαμόγελα. Τα μάτια του έλαμπαν, ήταν τόσο ωραίος εκείνη την μέρα. Ξανακοιτάω το πρόσωπό του και το χαϊδεύω κατά μήκος με τα ακροδάχτυλά μου καθώς το βλέμμα μου καρφώνεται στα χείλια του. Στο μυαλό μου έρχεται το πρώτο μας φιλί, το πρώτο μας ραντεβού. Ήταν τόσο ρομαντικός, τόσο ευγενικός, είχε τον τρόπο να γοητεύει κάθε θηλυκό που γνώριζε. Έπειτα σκέφτηκα το πόσο εύκολα είχε κερδίσει την συμπάθεια και την εμπιστοσύνη των γονιών μου (κυρίως της μητέρας μου) και ένα αχνό γελάκι ξέφυγε από το στόμα μου, το οποίο όμως έσβησε μόλις αντίκρισα την λίμνη από αίμα που είχε δημιουργηθεί γύρω του.

   Ξαφνικά ένα δυνατό φως με χτυπάει στα μάτια, ο Άρης εξαφανίζεται από την αγκαλιά μου και ένας δυνατός ήχος με φέρνει στην πραγματικότητα. Ανοίγω απότομα τα μάτια μου, βγάζοντας μία σύντομη αλλά αρκετά δυνατή κραυγή από το στόμα μου. Μέχρι να αντιληφθώ τι μου συμβαίνει και ότι όλα αυτά ήταν ένας μόνο εφιάλτης, ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο του κινητού μου. Το σηκώνω και ακούω την μελωδική φωνή του Άρη να με καλημερίζει από την άλλη μεριά του ακουστικού. Ουφ... “πάλι καλά ήταν μόνο ένας εφιάλτης” σκέφτηκα και συνέχισα την συζήτηση με το αγόρι μου καθώς σηκώθηκα να ετοιμαστώ για το σχολείο.

Έλλη Παπά