Το σχολείο καίγεται!

  ένα πρωί  μου έμοιαζε αρκετά συνηθισμένο  ήταν το σημερινό. Το πρωί η προσευχή προηγήθηκε του μαθήματος, οι μαθητές μπήκαμε κανονικά στοις τάξεις με την ελάχιστη όρεξη που είχαμε για αρχαία, μαθηματικά, λογοτεχνία και όλα τα σχετικά. Όπως τις περισσότερες φορές τα λεπτά του μαθήματος σε αντίθεση με αυτά του του διαλείμματος δεν περνούσαν  με τίποτα. Άλλο ένα τέταρτο λέγαμε  τα παιδιά με βαριά καρδιά . Ξαφνικά, απρόσμενα, ακούγεται ένα κουδούνι,  δυστυχώς όχι του διαλείμματος αλλά του συναγερμού της φωτιάς . Κανένας απολύτως δεν έδωσε σημασία . Τις προηγούμενες μέρες ο ίδιος ήχος είχε διακόψει ξανά  και ξανά   τα μαθήματα , έτσι είχε γίνει συνήθεια για όλους μας . Κοιταχτήκαμε, γελάσαμε και συνεχίσαμε να ψάχνουμε την συνισταμένη δύναμη που ασκείται στο σώμα . Το μάθημα συνέχιζε αλλά μια μυρωδιά άρχισε να γίνεται αισθητή από όλους ή μάλλον από τους περισσότερους (μερικά άτομα που ήταν συναχωμένα δεν κατάλαβαν τίποτα) . Ανοίξαμε τα παράθυρα να μπει λίγο καθαρός αέρας  . Ανοίξαμε να μπει καθαρός αέρας σε μια γειτονιά γεμάτη οικοδομές διαμερίσματα , δηλαδή με τζάκια που οι κάτοικοι τους καίνε ό,τι βρουν αρκεί να ζεσταθούν . Ναι σίγουρα πήραμε αρκετό καθαρό  αέρα. Τις συνειρμικές αυτές σκέψεις μου διέκοψε ένα χτύπημα στην πόρτα . μια καθηγήτρια μπήκε βιαστικά μέσα και ψιθύρισε κάτι στο αυτί της καθηγήτριας που κάναμε μάθημα. '' αλήθεια!''  ήταν το μόνο που αναφώνησε η καθηγήτρια μας . Μετά μας είπε να κλείσουμε τα βιβλία μας  και να σηκωθούμε . Για κάποιο παράξενο λόγο υπακούσαμε σχεδόν αδιαμαρτύρητα ,  βγήκαμε στην αυλή και αρχίσαμε να ακούμε διάφορα. Ο καθένας έλεγε και κάτι διαφορετικό ,  ακούσαμε τόσο πολλά που δεν ξέραμε τι να πιστέψουμε . το σχολειό καιγόταν και η πυροσβεστική δεν έλεγε να εμφανιστεί . Οι πιο τολμηροί προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά με κουβάδες νερό αλλά δεν κατάφεραν και πολλά. Το κτίριο είχε πλέον τυλιχτεί στις φλόγες. Τα συναισθήματά μας πολλά . Μπορεί να μην αγαπούσαμε ειδικότερα το σχολειό μας αλλά και να το βλέπουμε τα καίγεται ... Πήρα τα κορίτσια και καθίσαμε στις κερκίδες. Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου γιατί δεν ήθελα να δω άλλο , όταν τα άνοιξα ξανά αντίκρισα την ντουλάπα μου . Ο μπαμπάς μου καθόταν στο κρεβάτι με ένα ποτήρι νερό και μου το έδινε για να το πιω και να ηρεμήσω.
- μάλλον έβλεπες εφιάλτη μικρή μου, είπε και μου γέλασε
- δηλαδή όλα ήταν ένα όνειρο; Αναρωτήθηκα.
η καταφατική απάντηση που εισέπραξα δεν μου άρεσε καθόλου και κατάλαβα δυο πράγματα. Πρώτον ότι είναι πολύ δύσκολο να καίγεται το σχολειό μόνο στα όνειρα, μόνο στα όνειρα που δεν βγαίνουν αληθινά και δεύτερον ότι είχα αργήσει να σηκωθώ από το κρεβάτι και η ώρα ήταν ήδη 8 και 10!

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΣΜΙΔΟΥ