“Αγαπημένη μου Στέλλα...”
Ήταν πρωί, ώρα 7 και μισή. “Πάλι θα αργήσω στο σχολείο” σκέφτηκα. σηκώθηκα με γρήγορες κινήσεις από το κρεβάτι μου, ντύθηκα, μάζεψα τα μαλλιά μου έναν χαλαρό κότσο, έβαλα τα αθλητικά μου, πήρα την τσάντα μου και ξεκίνησα για το σχολείο.
Δε ξέρω γιατί αλλά την συγκεκριμένη μέρα ένιωθα πως κάτι κακό θα συμβεί. Εδώ και δύο μήνες από τότε που έμαθα ότι ο καλύτερός μου φίλος, ο Γιώργος πάσχει από καρκίνο έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ, μου πήρε μέρες μέχρι να το χωνέψω. Δεν το ξέρει κανένας άλλος εκτός από εμένα και την οικογένειά του. Είναι πρόεδρος του δεκαπενταμελούς βλέπετε και έτσι και μαθευτεί στο σχολείο θα γίνει χαμός. Όμως το χειρότερο είναι πως βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Στο σχολείο συμπεριφέρεται χαλαρά σαν να μην έχει τίποτα, όμως στα μάτια του φαίνεται η ανησυχία και η θλίψη που νιώθει .
Φτάνω και μπαίνω στο προαύλιο, όμως κάτι δεν πάει καλά. Δεν υπάρχει η συνηθισμένη βαβούρα που επικρατεί συνήθως, αντιθέτως οι περισσότεροι έχουν χαμηλωμένο το κεφάλι τους άλλοι κλαίνε και αγκαλιάζονται μεταξύ τους ενώ άλλοι έχουν μείνει με μισάνοιχτο το στόμα τους με μία έκφραση έκπληξης και θλίψης ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Περπατάω προς το μέρος μιας συμμαθήτριάς μου να την ρωτήσω τι συμβαίνει όμως ένα χέρι με σταματάει απότομα, ήταν ο Διονύσης, ο φίλος του Γιώργου. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα και πρησμένα, ο καθένας μπορούσε εύκολα να καταλάβει πως έκλαιγε για αρκετή ώρα. Τα συνήθως αναψοκοκκινισμένα του μάγουλα είχαν αντικατασταθεί από ένα χλωμό κίτρινο χρώμα, ενώ το ψηλό και γεροδεμένο του σώμα ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Πραγματικά είχα τρομάξει από την εικόνα του. “Τι στο καλό συμβαίνει εδώ?” Με τρεμάμενο χέρι μου έδωσε έναν γράμμα και με είπε: << Αυτό είναι από τον Γιώργο>>. Το πήρα διστακτικά στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω.
“ Γλυκιά μου Στέλλα,
έδωσα αυτό το γράμμα στον Διονύση να το δώσει γιατί εγώ πλέον δεν μπορώ. Λογικά όλοι θα ναι πολύ στεναχωρημένοι για αυτό που έμαθαν. Ίσως εσύ να μην το έχεις μάθει ακόμα όμως σίγουρα θα έχει περάσει από το μυαλό σου, έστω και ως ιδέα. Από τότε που πρωτογνωριστήκαμε στο δημοτικό κάναμε καλή παρέα και πάντα σε εμπιστευόμουνα, ήξερες τα πάντα για εμένα, ακόμα και αυτά που φοβόμουν να παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό. Μαζί σου ένιωθα τόσο ήρεμα, ακόμα και τους τελευταίους δύο μήνες μου έλεγες : <<Θα περάσει, θα δεις. Μαζί θα το περάσουμε, θα μαι εδώ για εσένα, μόνο μην στεναχωριέσαι>> και μετά μου χάριζες ένα από αυτά τα γλυκά σου χαμόγελα. Κάναμε όνειρα πως θα σπουδάσουμε μαζί, θα μεγαλώσουμε μαζί και πως θα μείνουμε φίλοι μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, μέχρι το τέλος. Όμως το τέλος για μένα Στέλλα ήρθε πιο νωρίς από ότι περιμέναμε. Τις τελευταίες μέρες, οι πόνοι μου ήταν όλο και πιο δυνατοί. Το ένιωθα πως στο τέλος θα με νικούσε η αρρώστια μου και για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που ποτέ δε βρήκα την ευκαιρία να σου πω το πόσο σε αγαπάω και σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου όλα αυτά τα οχτώ χρόνια που γνωριζόμαστε. Έδινες πάντα χρώμα στις μουντές στιγμές μου, για αυτό θέλω να χαμογελάς, ακόμα και αν δε θα είμαι εγώ εκεί να βλέπω το χαμόγελό σου, να ξες πως πάντα θα είμαι διπλά σου, ακόμα και αν εσύ δε με νιώθεις εκεί.
Με αγάπη,
Γιώργος”
Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουνε, το κεφάλι μου να ζαλίζεται, τα μάγουλά μου καίγανε και από τα μάτια μου έτρεχαν ανεξέλεγκτά τα δάκρυα. <<Όχι Γιώργο...Όχι...>> έλεγα μέσα στα αναύλωτά μου καθώς με είχε στην αγκαλιά του ο Διονύσης. <<Μου είχες πει ότι θα σε πάντα δίπλα μου! Πρέπει να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Σε παρακαλώ Γιώργο. Γιατί έφυγες; >> έλεγα και ξανά έλεγα με μόνη απάντηση την αγκαλιά του φίλου του. Γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια, πλέον και αυτός έκλαιγε σαν μικρό παιδί. <<Έφυγε>> είπα και μετά όλα μαύρισαν γύρω μου.
Ελευθερία Παπαδοπούλου
Ήταν πρωί, ώρα 7 και μισή. “Πάλι θα αργήσω στο σχολείο” σκέφτηκα. σηκώθηκα με γρήγορες κινήσεις από το κρεβάτι μου, ντύθηκα, μάζεψα τα μαλλιά μου έναν χαλαρό κότσο, έβαλα τα αθλητικά μου, πήρα την τσάντα μου και ξεκίνησα για το σχολείο.
Δε ξέρω γιατί αλλά την συγκεκριμένη μέρα ένιωθα πως κάτι κακό θα συμβεί. Εδώ και δύο μήνες από τότε που έμαθα ότι ο καλύτερός μου φίλος, ο Γιώργος πάσχει από καρκίνο έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ, μου πήρε μέρες μέχρι να το χωνέψω. Δεν το ξέρει κανένας άλλος εκτός από εμένα και την οικογένειά του. Είναι πρόεδρος του δεκαπενταμελούς βλέπετε και έτσι και μαθευτεί στο σχολείο θα γίνει χαμός. Όμως το χειρότερο είναι πως βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Στο σχολείο συμπεριφέρεται χαλαρά σαν να μην έχει τίποτα, όμως στα μάτια του φαίνεται η ανησυχία και η θλίψη που νιώθει .
Φτάνω και μπαίνω στο προαύλιο, όμως κάτι δεν πάει καλά. Δεν υπάρχει η συνηθισμένη βαβούρα που επικρατεί συνήθως, αντιθέτως οι περισσότεροι έχουν χαμηλωμένο το κεφάλι τους άλλοι κλαίνε και αγκαλιάζονται μεταξύ τους ενώ άλλοι έχουν μείνει με μισάνοιχτο το στόμα τους με μία έκφραση έκπληξης και θλίψης ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Περπατάω προς το μέρος μιας συμμαθήτριάς μου να την ρωτήσω τι συμβαίνει όμως ένα χέρι με σταματάει απότομα, ήταν ο Διονύσης, ο φίλος του Γιώργου. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα και πρησμένα, ο καθένας μπορούσε εύκολα να καταλάβει πως έκλαιγε για αρκετή ώρα. Τα συνήθως αναψοκοκκινισμένα του μάγουλα είχαν αντικατασταθεί από ένα χλωμό κίτρινο χρώμα, ενώ το ψηλό και γεροδεμένο του σώμα ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Πραγματικά είχα τρομάξει από την εικόνα του. “Τι στο καλό συμβαίνει εδώ?” Με τρεμάμενο χέρι μου έδωσε έναν γράμμα και με είπε: << Αυτό είναι από τον Γιώργο>>. Το πήρα διστακτικά στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω.
“ Γλυκιά μου Στέλλα,
έδωσα αυτό το γράμμα στον Διονύση να το δώσει γιατί εγώ πλέον δεν μπορώ. Λογικά όλοι θα ναι πολύ στεναχωρημένοι για αυτό που έμαθαν. Ίσως εσύ να μην το έχεις μάθει ακόμα όμως σίγουρα θα έχει περάσει από το μυαλό σου, έστω και ως ιδέα. Από τότε που πρωτογνωριστήκαμε στο δημοτικό κάναμε καλή παρέα και πάντα σε εμπιστευόμουνα, ήξερες τα πάντα για εμένα, ακόμα και αυτά που φοβόμουν να παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό. Μαζί σου ένιωθα τόσο ήρεμα, ακόμα και τους τελευταίους δύο μήνες μου έλεγες : <<Θα περάσει, θα δεις. Μαζί θα το περάσουμε, θα μαι εδώ για εσένα, μόνο μην στεναχωριέσαι>> και μετά μου χάριζες ένα από αυτά τα γλυκά σου χαμόγελα. Κάναμε όνειρα πως θα σπουδάσουμε μαζί, θα μεγαλώσουμε μαζί και πως θα μείνουμε φίλοι μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, μέχρι το τέλος. Όμως το τέλος για μένα Στέλλα ήρθε πιο νωρίς από ότι περιμέναμε. Τις τελευταίες μέρες, οι πόνοι μου ήταν όλο και πιο δυνατοί. Το ένιωθα πως στο τέλος θα με νικούσε η αρρώστια μου και για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που ποτέ δε βρήκα την ευκαιρία να σου πω το πόσο σε αγαπάω και σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου όλα αυτά τα οχτώ χρόνια που γνωριζόμαστε. Έδινες πάντα χρώμα στις μουντές στιγμές μου, για αυτό θέλω να χαμογελάς, ακόμα και αν δε θα είμαι εγώ εκεί να βλέπω το χαμόγελό σου, να ξες πως πάντα θα είμαι διπλά σου, ακόμα και αν εσύ δε με νιώθεις εκεί.
Με αγάπη,
Γιώργος”
Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουνε, το κεφάλι μου να ζαλίζεται, τα μάγουλά μου καίγανε και από τα μάτια μου έτρεχαν ανεξέλεγκτά τα δάκρυα. <<Όχι Γιώργο...Όχι...>> έλεγα μέσα στα αναύλωτά μου καθώς με είχε στην αγκαλιά του ο Διονύσης. <<Μου είχες πει ότι θα σε πάντα δίπλα μου! Πρέπει να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Σε παρακαλώ Γιώργο. Γιατί έφυγες; >> έλεγα και ξανά έλεγα με μόνη απάντηση την αγκαλιά του φίλου του. Γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια, πλέον και αυτός έκλαιγε σαν μικρό παιδί. <<Έφυγε>> είπα και μετά όλα μαύρισαν γύρω μου.
Ελευθερία Παπαδοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου